Napoli

2023
archival print/dibond/white frame
129-170 cm, (edition 5 + 2 a.p.)

Op Monte Echia, ook bekend als Pizzofalcone, ontstond de oudste kern van Napels. Hier stichtten Griekse kolonisten uit Cumae in de achtste of zevende eeuw voor Christus de nederzetting Parthenope. De ligging op een tufstenen uitloper boven de baai bood natuurlijke bescherming en zicht op de kust. Met de aanleg van Neapolis in de vijfde eeuw voor Christus verplaatste het stedelijk leven zich oostwaarts en verloor Parthenope geleidelijk zijn functie.

In de Romeinse tijd werd de heuvel onderdeel van de villa van Lucius Licinius Lucullus, een uitgestrekt complex met terrassen, tuinen en waterwerken. Archeologische resten van muren en cisternes op Monte Echia worden nog steeds aan deze villa toegeschreven. Na de val van het West Romeinse Rijk veranderde de heuvel in landbouwgrond en in de vroege Middeleeuwen vestigden zich Byzantijnse monniken op het plateau.

Onder de Spaanse onderkoningen kreeg Pizzofalcone opnieuw een strategische betekenis. Op de top werd een kazerne gebouwd die de toegang tot de haven en het groeiende stedelijke gebied controleerde. In de negentiende eeuw begonnen de Bourbonheersers met de aanleg van de Galleria Borbonica, een tunnel die het paleis met militaire kwartieren moest verbinden. De tunnel werd nooit voltooid en na een aardbeving in 1862 verzakte een deel van de heuvel door een tufstenen dijk die door regen was verzwakt.

In recente jaren staat Monte Echia opnieuw in de aandacht door de aanleg van een moderne panoramische lift die de top met de wijk Santa Lucia verbindt. De lift moet de toegang tot het archeologische plateau verbeteren, de zichtbaarheid van het Griekse en Romeinse verleden vergroten en de heuvel integreren in de stedelijke wandelroutes langs de kust. Het project wordt gepresenteerd als een middel om erfgoed beter bereikbaar te maken, maar veroorzaakt ook discussies over de impact op het landschap en de fragiele historische lagen van de heuvel.